Ας μιλήσουμε...

"Δεν μιλάμε παρά για τη βία. Είναι το εργαλείο μας, και θα μπορούσαμε ακόμα να πούμε, η καθημερινή μοίρα μας. Βία είναι πρώτα απ' όλα οι συνθήκες που μας επιβάλλονται. Έπειτα είναι η αστυνομική βία που υπερασπίζεται τις συνθήκες αυτές. Και, δυστυχώς σπανιότερα, είναι και η δική μας βία που τους πετάμε στα
μούτρα." - Os Cangaceiros

Το blog αυτό στήθηκε με την πρόθεση να δοθεί ο λόγος στη "δική μας" βία. Ο πρώτος πληθυντικός εδώ δεν υπονοεί τον περιορισμένο κύκλο των συντρόφων μας, ή τέλος πάντων του γούστου μας, αλλά επιθυμεί να αγκαλιάσει ολόκληρη την τάξη. Προλεταριακή βία λοιπόν. Στην πράξη, μετά από ενάμισι χρόνο πεισματικής καταγραφής εκατοντάδων δράσεων χιλιάδων υποκειμένων, πιθανόν να μην έχουμε ψιλαφήσει ούτε το περίγραμμά της. Πρακτικά αδύνατον να χωρέσει σε μια τέτοια καταγραφή άλλωστε, καθώς πέρα από τα πολιτικά γεγονότα, τις πορείες και τις λαμπρές οδομαχίες, τα εμπρηστικά σαμποτάζ, τους αγρότες που μπλοκάρουν τους δρόμους και τους απεργούς εργάτες που κλείνουν πολυκαταστήματα, τους μαθητές που βανδαλίζουν τα σχολεία τους ή τους φοιτητές που καταλαμβάνουν τις σχολές, τους κατοίκους που ρίχνουν καρκινογόνες κεραίες ή σαμποτάρουν ζημιογόνα έργα και κάμποσες ακόμη δράσεις που ανιχνεύσαμε και φιλοξενήσαμε εδώ (με ή χωρίς τη θέλησή τους), χάναμε ένα ολόκληρο σύμπαν που αφορά τις καθημερινές και σχεδόν αδιόρατες αρνήσεις: τις συνειδητές ζημιές στα εργοστάσια, τις κλοπές από χώρους εργασίας, τις αντιπαραθέσεις με αφεντικά, μπάτσους, και σεκιουριτάδες, και κάθε "χαμηλής έντασης", επιθετική, κοφτή, καθαρή αναπνοή που μπόλιαζε τα πνευμόνια των αποκλεισμένων. Προφανώς όχι από άγνοια, είμαστε άλλωστε μέρος τους, αλλά από αδυναμία τόσο αντικειμενική, όσο και υποκειμενική (πχ προστασία της ανωνυμίας της διαχείρισης του blog). Από την άλλη, η βία μας είναι επίσης μέρος μας, μέρος της δύναμής μας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο και πλευρά κάθε γνήσιου αγώνα εναντίον τους, για την αυτοπραγμάτωσή μας. Στην τελική, όποιος μιλάει στις μέρες μας ενάντια στη βία, γενικά και αόριστα, δεν κάνει άλλο παρά να υπερασπίζεται την απελπιστική βία του κράτους και της εργασίας και την απελπισμένη βία του καθενός ενάντια στον εαυτό του ή/και στους άλλους.

Η προφανής κατάρρευση της λειτουργίας του blog μπρος στο εύρος και τη σημασία της εξέγερσης του Δεκέμβρη, κάτω από το βάρος της αστυνομικής δολοφονίας ενός νέου ανθρώπου (ένα σοκ που έδρασε σαν υπενθύμιση της καθημερινής βίας του κράτους και του κεφαλαίου), έχει να κάνει στην πράξη με το γεγονός ότι -ακόμα κι αν στριμώχναμε τα κεφάλια και τα σώματά μας πάνω από έναν υπολογιστή- ήταν τόσες οι ρωγμές στη βιτρίνα αυτού του κόσμου που δεν έφταναν τα 24ωρα να μαζεύει κανείς τα θρύμματα. Αλλά κυρίως: ήταν τέτοια η ένταση και η έκταση της οικειοποίησης της δική μας βίας, της κατάκτησής της στο δρόμο και στη συνείδηση, της γενίκευσης και διάδοσής της σε όλη τη χώρα αυτή, αλλά και πέρα από τα σύνορά της. Η δική μας βία, τέθηκε για πρώτη φορά απ' την μεριά μας, απ' τον εμφύλιο κι έπειτα, στο επίκεντρο της ταξικής σύγκρουσης. Μπροστά σε μια τέτοια πρωτοφανή νοηματοδότηση της βίας μας στο δρόμο, κάθε αποσπασματική καταγραφή απώλεσε κάθε νόημα, κάθε εγκυρότητα. Αλλά κυρίως: μπρος στην έκρηξη εκείνης της "χαμηλής έντασης" σύγκρουσης στις γειτονιές, στην επαρχία, στους δρόμους που διέλυσε κάθε διαχωρισμό "βίας/μη-βίας" πχ οι γλάστρες, οι ροχάλες και τα νεράντζια στους μπάτσους αλλά και οι απελευθερώσεις παιδιών και οι εκδιώξεις ΜΑΤάδων από περαστικούς και γονείς κ.α. καθιστούν τελικά κάθε καταγραφή των "κεντρικών/πολιτικών/δημοσιευμένων γεγονότων" αποπροσανατολιστική: περισσότερο συσκοτίζει παρά φωτίζει την υπόθεση, κι όλα αυτά καθώς η παρασκηνιακή βία των αποκλεισμένων ανιχνεύει μια έφοδό της στο κέντρο της κοινωνικής ζωής. Η υποχώρηση της εξέγερσης αφήνει το έδαφος που αυτή απελευθέρωσε στη φροντίδα της κοινωνικής αναταραχής, πηγή κάθε αυθεντικής ελπίδας. Σε μια τέτοια στιγμή, νιώθουμε ότι η επιμονή σε μια καταγραφή με τους όρους που διαμορφώθηκαν πριν την εξέγερση (όταν δηλαδή η βία μας ήταν μονάχα μια όψη των πράξεών μας, απονοηματοδοτημένη, ενοχική) τείνει να ωφελήσει, τελικά είτε έναν αυτισμό είτε μια στρατιωτικοποίηση της σύγκρουσης, προοπτικές εξίσου προβληματικές για όσους εργάζονται για την επανάσταση.

Ωστόσο, διατηρούμε την πεποίθηση ότι η "άμεση δράση" καθώς αναπλάθει και αναπλάθεται από τις καθημερινές αρνήσεις, ταρακουνάει απ' το λήθαργο της παθητικότητας τις υπνωτισμένες δυνάμεις. Η δύναμή της πηγάζει από τη δυνατότητα (ή την απειλή) οικειοποίησης και πολλαπλασιασμού της, της κοινής συνενοχής σ' αυτό το παιχνίδι, κι αρά της ανεμπόδιστης (τόσο από την ελεεινή λογοκρισία όσο κι απ' τη λογοκριτική ελεεινολογία) επικοινωνίας της (κι αυτό έχοντας στο μυαλό τα αδέρφια μας στην επαρχία, στο εξωτερικό, στις φυλακές). Στο βαθμό αυτής της αναγκαιότητας, αν και οι δικές μας -περιορισμένες- δυνάμεις εντοπίζουν άμεσα αλλού τις πρωτεραιότητές τους, συμμεριζόμαστε το βολονταρισμό όσων συντρόφων επιμείνουν σε μια ανάλογη απόπειρα καταγραφής. Ως πρακτικό αντίκρυσμα αυτής της αναγνώρισης, παραθέτουμε εδώ το link ενός blog για το οποίο ενημερωθήκαμε μετά την ανακοίνωση της παύσης αυτού του blog. Πρόκειται για το http://bellumperpetuum.blogspot.com/

Τη φιλία μας σε όλα τα παιδιά που υποστήριξαν αυτή την υπόθεση με ειδήσεις, links, παρατηρήσεις και όσους ανθρώπους, παρέες, συλλογικότητες μας εμπιστεύτηκαν τη φιλοξενία των δράσεών τους και του λόγου τους!

υγ. Τυχόν δράσεις στις οποίες δεν έγινε αναφορά (εκτός από φάσεις πολιτικών οργανώσεων και κομμάτων στις οποίες στεκόμαστε γενικά εναντίοι θεωρώντας τα όργανα διαχωρισμού της τάξης και ηγεμονίας πάνω της, που αποξενώνουν και καθηλώνουν τους ανθρώπους σε ρόλο οπαδού, οπότε κάτι τέτοιο έγινε εσκεμμένα) οφείλονται σε έλλειψη ενημέρωσης και μόνον.