Το κείμενο που ακολουθεί στάλθηκε μέσω e-mail στο directactiongr@yahoo.gr, ενώ οι επιθέσεις στις οποίες γίνεται αναφορά υπάρχουν σε προηγούμενες δημοσιεύσεις.
Η Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς αναλαμβάνει το εμπρηστικό μπαράζ επιθέσεων από το βράδυ της Κυριακής μέχρι το απόγευμα της Τριτης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Πιο συγκεκριμένα στην Αθήνα, πυρπολήσαμε τζιπ του πολεμικού ναυτικού στο Χαλάνδρι(τ’οποίο επιμελώς αποκρύφτηκε απο τους μπάτσους), οχήματα του πολεμικού ναυτικού στην είσοδο του κτηρίου Ναυτικής Διοίκησης στην πλατεία Κλαυθμώνος, την εταιρεία πληροφορικών συστημάτων ΑCE HELLAS στην Αγια Παρασκευη που συνεργάζεται με τον ελληνικό στρατό, τον σύνδεσμο απόστρατων αξιωματικών πυροβολικού στη Χαλκοκονδύλη,την ένωση απόστρατων αξιωματικών στρατού στην Χαριλάου Τρικούπη κι Ακαδημίας,το πολιτικο γραφειο του υπουργου Eθνικής Αμύνης,Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Στην Θεσσαλονίκη πυρπολήσαμε τα γραφεία της λέσχης εφέδρων στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων στον Εύοσμο,ένα στρατιωτικό φροντιστήριο στην Δημήτρη Μαργαρίτη,καθώς και το ΑΤΜ της Γενικής Τράπεζας,που συνεργάζεται με το στρατό, στην Καλαμαρία.Ακόμη αναλαμβάνουμε και την επίθεση στο στρατοδικείο του Ρούφ την περασμένη Τρίτη ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου.
Η ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
Στην εποχή μας, αλλά και πάντοτε, ο στρατιωτικός βραχίονας κάθε κράτους αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι για την ανάπτυξη των γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων του. Η διεξαγωγή πολέμων είναι αναπόφευκτο επακόλουθο έντονων οικονομικών κρίσεων του καπιταλιστικού συστήματος. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της συνθήκης ήταν η ραγδαία ανάπτυξη της οπλοβιομηχανίας στις αρχές του 20ου αιώνα και το οικονομικό κραχ του 1929 στις Η.Π.Α. που συνοδεύτηκε από την μακροχρόνια κρίση της παγκόσμιας αγοράς, γεγονότα που συνέβαλαν στην διεξαγωγή των δυο παγκοσμίων πολέμων αντίστοιχα. Οι στρατιωτικοί πόλεμοι και η διατήρηση των οικονομικών συμφερόντων είναι μια διαχρονική, διακρατική σχέση στην πορεία της ανθρώπινης ιστορίας.
Από τις νατοϊκές βάσεις σε ευρωπαϊκό έδαφος, μέχρι τις «ειρηνευτικές» επεμβάσεις στη Μ. Ανατολή, ο στρατός λειτουργεί ως απαραίτητη δύναμη για τη διατήρηση και την ανάπτυξη των οικονομικών συμφερόντων των κρατών του δυτικού κόσμου. Η τροφοδότηση της πολεμικής μηχανής και της στρατιωτικής βιομηχανίας απαιτεί την διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης εντός των μητροπόλεων των δυτικών κρατών. Πόλεμος και ειρήνη, δύο διαφορετικές όψεις, δυο διαφορετικές εκφάνσεις της καπιταλιστικής κυριαρχίας.
ΣΤΡΑΤΟΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ
Όταν πριν λίγες δεκαετίες ο καπιταλισμός ήταν λιγότερο κομψός και περισσότερο απροκάλυπτος υπήρχαν ταξικές αντιστάσεις. Γιατί ακόμα και ο τελευταίος αχυράνθρωπος όταν του αρπάζεις στα φανερά το τίποτα που κατέχει ως δικό του, τότε βγάζει δόντια. Για να του ξαναφορέσουν το φίμωτρο και να του εξάγουν τους κυνόδοντες, τα καπιταλιστικά think tank, επινόησαν και προώθησαν το κράτος πρόνοιας. Δημόσιες παροχές, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, συντάξεις, λαϊκή πολιτική, επιδόματα και ότι άλλο θα καθησύχαζε το «άτακτο» προλεταριάτο.
Ταυτόχρονα οι σκληροί μηχανισμοί, η ραχοκοκαλιά της καταστολής αστυνομία και στρατός, εξελίσσονταν δίχως όμως να μπορούν να απεμπλακούν απ’ το «άξεστο» παρελθόν τους. Στην Ελλάδα ως κοινωνικές φιγούρες παρέμεναν εντυπωμένες στο λαϊκό θυμικό ως μπασκίνες και χουντικοί καραβανάδες. Με αλλεπάλληλα λίφτινγκ προσώπου επιχειρήθηκε να έρθουν ποιο κοντά στο πολίτη. Η χωροφυλακή και η αστυνομία πόλεων ενοποιήθηκαν και η στρατιωτική θητεία μειώθηκε, όμως τη ίδια στιγμή επιμελώς συγκροτήθηκε και εμφανίστηκε ένα νέο στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα στους δρόμους της μητρόπολης τα γνωστά ΜΑΤ και τα ΜΕΑ. Φτάνοντας στα μέσα της δεκαετίας του 90 και προς το δεύτερο μισό της, αφεντικά και κράτος, αρχίζουν να σιγουρεύουν πως οι εργαζόμενοι δεν απειλούν πια το σύστημα. Η νέα θρησκεία της ιδιώτευσης έχει εγκαθιδρυθεί για τα καλά στο κεφάλι της νέας τάξης των μικροϊδιοκτητών, αποδομώντας κάθε φαντασιακό εργασιακό μέτωπο – Καλύτερα γιατί οι αυταπάτες πάντα στο τέλος έχουν πικρή γεύση. Η ατμομηχανή του νεοφιλελευθερισμού μπαίνει σε κίνηση με ρυθμούς ταχείας και η «λαϊκή» πολιτική αντικαθιστάται από την ιδιωτικοποίηση. Έτσι το κράτος έγινε από θηριοδαμαστής απλός διαχειριστής σε μια πολυκατοικία, που όλοι οι ένοικοι είναι και ιδιοκτήτες και δουλεύουν μαζί για το «κοινό» συμφέρον. Όμως η εγγύηση του υπάρχοντος δεν στηρίζεται μόνο στην εθελοδουλία των ιδιωτών. Το κράτος εμπλουτισμένο απ΄ την εμπειρία του παρελθόντος πάντα χρειάζεται τη σιδερένια πυγμή της καταστολής, εφ΄ όσον το καρότο έπεισε τους προλετάριους και η άμαξα σέρνεται, τώρα ενισχύει τους φύλακες του. Σήμερα το κράτος στρατιωτικοποιείται, αλλά τώρα «φοράει» πολιτικά.
Η μνήμη για το στρατό σε ρόλο πραξικοπηματία στην χούντα των συνταγματαρχών έχει δώσει τη θέση της στην νέα βελτιωμένη εικόνα του επαγγελματικού ελληνικού στρατού με μισθοφόρους και αστραφτερά χαμόγελα. Άλλωστε μετά την 11η Σεπτεμβρίου η στρατιωτικοποίηση του δυτικού κόσμου απαντά στην επικαιρότητα του κοινωνικού αιτήματος για ασφάλεια. Όπου δεν πείθει η απειλή της ισλαμικής τρομοκρατίας για κοινωνική νομιμοποίηση της καθόδου του στρατού στις μητροπόλεις, τότε θα πείσει το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης και της εγκληματικότητας των «αλλοδαπών» όπως στην Ελλάδα. Δεν είναι τυχαία η εφαρμογή του σώματος των συνοριοφυλάκων στην παραμεθόριο που αποτελούν την καλύτερη περιγραφή, του τι ακριβώς εννοούμε με τον όρο στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα.
Ο στρατός συναντά την κοινωνία όχι πλέον με όρους καταστολής, αλλά για να τη συνοδεύσει στον ξεπεσμό της, ο στρατός απ’ την αγγαρεία του χθες, γίνεται η επαγγελματική καριέρα του σήμερα. Εκδημοκρατίζεται, η θητεία μειώνεται, παραχωρείται το δικαίωμα στη γυναίκα να συμμετέχει σε αυτόν, οι αστυνομικές και στρατιωτικές σχολές είναι πρώτες σε προτίμηση, η παλιά διαδικασία πειθαρχίας, ως μέθοδο υποδούλωσης της νεολαίας είναι πλέον άχρηστη, γιατί οι νέοι έχουν υποδουλωθεί στο internet, στην τηλεόραση, στο κινητό…
Έτσι ο στρατός αλλάζει πρόσωπο και γίνεται πιο επικίνδυνος. Άλλωστε ένας βραδυκίνητος στρατός, με ημιμαθείς φαντάρους, βαριά θητεία και καψόνια, όπως και μια αστυνομία με κοιλαράδες χωροφύλακες, δεν αντιστοιχεί στην νέα αισθητική τάξη πραγμάτων και δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες απαιτήσεις.
Επαγγελματικός μιλιταρισμός σημαίνει ατσαλάκωτη εικόνα, ειδίκευση, εκπαίδευση, νέα συστήματα τεχνολογίας, σημαίνει αίσθημα ασφάλειας δίπλα στον πολίτη.
Είναι μια νέα πρόταση ζωής. Έτσι οι «ειρηνευτικές» αποστολές του ελληνικού στρατού με την ανθρωπιστική βοήθεια, των βιασμών, της λεηλασίας, του εμπορίου όπλων ναρκωτικών και γυναικών, πέρα από τα τεράστια οικονομικά οφέλη για το κράτος, μεταφράζεται και απ’ τους λεγεωνάριους που συμμετέχουν ως extreme sports, κάτι για το οποίο, πέρα απ’ τα φράγκα που τσεπώνουν, περηφανεύονται στις παρέες τους.
Ο στρατός προελαύνει σήμερα έξω από τα σύνορα για να αποκαταστήσει τη δολοφονική ειρήνη των αφεντικών, των νομοταγών ιδιοκτητών, της σιωπηλής πλειοψηφίας και ταυτόχρονα προετοιμάζεται να υπερασπιστεί την ίδια ειρήνη κ’ στο εσωτερικό των μητροπόλεων με κάθε τίμημα. Για αυτό το στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα παραμονεύει incognito έχοντας συνάψει στρατηγικής σημασίας συμφωνίες. Δεν είναι τυχαίο πως το υπουργείο δημόσιας τάξης έγινε υφυπουργείο υπό την ασπίδα προστασίας του υπουργείου εσωτερικών ενώ τη θέση του «στρατάρχη» Πολύδωρα την ανέλαβε ένας γνήσιος στρατιωτικός ο πρώην αρχηγός του ΓΕΕΘΑ Χηνοφώτης (πρόσφατα οι πυρήνες μας στη Θεσσαλονίκη υπέβαλλαν «τα σέβη» τους στον νέο αρχηγό, πυρπολώντας το τμήμα στην οδό Δωδεκανήσου).
ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΣΕ ΑΡΓΗ ΚΙΝΗΣΗ
Ο στρατός δημιουργεί συνθήκες όπου το άτομο δε θα επιτρέπεται να σκέφτεται ως άτομο, αλλά ως τροχός της αμάξης, ως λίθος του οικοδομήματος, ως το μέρος ενός υποσυνόλου. Η ύπαρξη του ατόμου σχεδιάζεται να μετατρέπεται σε ύπαρξη του συνόλου με τρόπο τέτοιο που το σύνολο να υπερβαίνει σαν αξία το εγώ. Καλλιεργείται μια νοοτροπία εκμηδένισης του εαυτού, κονιορτοποίησης του εγώ, που ενισχύεται από τις φωνές του ανωτέρου, τα καψόνια και τις αγγαρείες. Σ’αυτό το κλίμα άνθρωποι που ενδεχομένως δεν είχαν αναπτύξει ποτέ τους μιας λογής κριτική πάνω στο στρατό (ενδεχομένως ούτε θετική ούτε αρνητική), άνθρωποι άβουλοι, ανίκανοι να παίρνουν αποφάσεις χωρίς τη συμβουλή κάποιων, ασφυκτιούν και πνίγονται μέσα στον εαυτό τους. Τέτοια άτομα που ίσως δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ τους για έθνος, ή αν νοιάστηκαν το έκαναν λίγο χλιαρά, ο στρατός καταστρέφει την ατομική τους υπόσταση σε τέτοιο βαθμό, βυθίζει το εγώ τους τόσο χαμηλά που χάνουν κάθε ατομική επιθυμία, οδηγούμενοι με χειρουργική ακρίβεια στην αυτοκτονία. Είναι αφέλεια να τα χρεώνουμε όλα στα καψόνια ή στον αξιωματικό που φωνάζει. Υπεύθυνος είναι ο στρατός που με την ομοιομορφία, την πειθαρχία, την εθνική προσήλωση, το φανατισμό, μετατρέπει τους ανθρώπους σε αναλώσιμες μονάδες υποσυνόλων, Κάποιοι αυτομολούν προς το θάνατο προσυπογράφοντας ένα κύκνειο άσμα εγωισμού, που δεν είναι όμως αρκετό για τίποτα: ορίζω τον εαυτό μου απόλυτα, τουλάχιστον στην αυτοκτονία. Τούτη η πράξη τους φαίνεται μερικές φορές ως η πιο ιδεατή λύση , ως το τελευταίο απομεινάρι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Τι ειρωνεία: η επιθυμία για την εξερεύνηση του εγώ συμβαίνει με την ταυτόχρονη και απόλυτη απώλεια του.
ΕΧΘΡΟΠΡΑΞΙΕΣ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ
ΕΜΕΙΣ ΠΑΛΙ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ ΝΑ ΣΤΡΑΤΕΥΤΟΥΜΕ Σ’ ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ. ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ. ΕΚΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΘΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΆΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΔΟΜΗΜΕΝΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ ΧΑΟΥΣ. ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΤΗ ΠΕΙΘΑΡΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΠΕΙΘΑΡΧΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ. ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΤΗΣ ΆΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΥΠΟΤΑΞΙΑΣ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΕΛΕΞΑΝ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΒΑΦΤΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.
ΑΦΙΕΡΩΝΟΥΜΕ ΤΟ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΟ ΜΠΑΡΑΖ, ΣΑΝ ΠΡΑΞΗ ΠΟΛΕΜΟΥ, ΣΤΟΥΣ ΦΥΓΟΔΙΚΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΥΡΙΑΝΟΥ, ΚΩΣΤΑ ΧΑΛΑΖΑ, ΗΛΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ. ΤΕΛΟΣ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ.
Υ.Γ:Στέλνουμε σινιάλο φωτιάς στους κρατουμένους που ξεκίνησαν αποχή συσσιτίου από την Δευτέρα 3 Νοέμβρη.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ-ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΜΑΙΝΟΝΤΑΙ-ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕ ΣΥΝΕΡΓΟΥΣ
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς ΑΘΗΝΑΣ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου