Ανάληψη Ευθύνης για τη βόμβα στο ΥΠΕΧΩΔΕ (Αθήνα, 24/2/2008)

Ένα ρεπορτάζ από μμε για την ενέργεια βρίσκεται εδώ: http://directactiongr.blogspot.com/2008/02/2422008_24.html

ΟΛΗ Η ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ

Ένοπλη Επαναστατική Δράση

Αθήνα, Μάρτιος 2008

Σχετικά με την ενέργειά μας

Αποφασίσαμε να επιτεθούμε στη Διεύθυνση Δασών της Περιφέρειας Αττικής. Σκοπός μας ήταν να θίξουμε το ζήτημα των δασικών πυρκαγιών, ενός φαινομένου που τις τελευταίες δεκαετίες έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Το αποκορύφωμα ήρθε το περασμένο καλοκαίρι με εκατομμύρια στρέμματα δάσους να καίγονται, χωριά ολόκληρα να αφανίζονται και πάνω από 70 ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους.

Για μας, βασικό αίτιο αυτής της κατάστασης είναι αναμφίβολα η επιδίωξη κέρδους από την εκμετάλλευση και την οικονομική αξιοποίηση της γης. Τα άλλα αίτια που προβάλλονται ως πιθανά, από την αμέλεια και την απροσεξία, μέχρι τις θεωρίες συνομωσίας και τις «ασύμμετρες απειλές», δεν είναι ικανά να δικαιολογήσουν την έκταση και την ένταση του φαινομένου. Υπεύθυνα δηλαδή, σε καθοριστικό βαθμό, είναι τα οικονομικά συμφέροντα σε όλο τους το φάσμα, από τις μεγάλες επιχειρήσεις (οικιστικές, τουριστικές, κατασκευαστικές) μέχρι τους μεγάλους και μικρούς ιδιοκτήτες γης.

Στο συμπέρασμα αυτό οδηγούμαστε με μια απλή παρατήρηση της ελληνικής πραγματικότητας. Επισημαίνουμε, χωρίς να μπούμε σε ειδικότερες λεπτομέρειες, ότι η Ελλάδα, ευνοημένη από τις διεθνείς εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και παρά τις όποιες κρίσεις, διανύει μια φάση καπιταλιστικής ανάπτυξης. Δυναμικές πτυχές αυτής της ανάπτυξης είναι οι κατασκευές, η αγορά ακινήτων και φυσικά ο τουρισμός, δραστηριότητες που δε νοούνται χωρίς διαθέσιμη γη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ένα μεγάλο ποσοστό ελλήνων βρίσκεται σε μια σχετική, έστω και επίπλαστη, ευημερία. Δεδομένης της κεντρικής θέσης που κατέχει στην ελληνική νοοτροπία, η μικροϊδιοκτησία και ειδικά η ιδιόκτητη πρώτη και δεύτερη κατοικία, εύκολα γίνεται κατανοητό το γεγονός ότι πάρα πολλοί έλληνες επενδύουν τα χρήματά τους στην αγορά γης. Συνέπεια των παραπάνω παραγόντων είναι η κατακόρυφη αύξηση της ζήτησης γης, ειδικά για οικιστικούς σκοπούς. Ένα τεράστιο πεδίο κερδοσκοπίας ανοίγεται, αφού όλη η Ελλάδα χτίζεται: κατοικίες ή ξενοδοχεία, νόμιμα ή αυθαίρετα, με δάνεια ή με αντιπαροχές, σε δάση ή σε αιγιαλούς. Αν πάλι δε βρεθεί ο απαραίτητος χώρος, τα συμφέροντα θα τον δημιουργήσουν. Τα δάση, που δεν είναι άλλωστε δεκτικά ιδιαίτερης οικονομικής αξιοποίησης, γίνονται ο πρώτος στόχος: καίγονται, καταπατούνται και εν τέλει χτίζονται. Χαρακτηριστικό είναι ότι την τελευταία δεκαετία έγιναν πάνω από δύο εκατομμύρια αιτήσεις για αποχαρακτηρισμούς δασικών εκτάσεων, οι περισσότερες αμέσως μετά από πυρκαγιές. Μόνο στην Αττική περιμετρικά του Υμηττού διεκδικούνται από καταπατητές, μεταξύ των οποίων και η εκκλησία, 25.000 στρέμματα ενώ άλλα 10.000 στρέμματα διεκδικούνται στην Πεντέλη από οικοδομικούς συνεταιρισμούς.

Ενώ τα δάση δέχονται τεράστια πίεση, το επιφορτισμένο με την προστασία τους κράτος, είναι ανύπαρκτο τόσο σε επιχειρησιακό, όσο και σε θεσμικό επίπεδο. Αναφορικά με το επιχειρησιακό σκέλος, και ο τελευταίος κάτοικος της χώρας ξέρει ότι το κράτος ούτε προλαμβάνει, ούτε σβήνει αποτελεσματικά τις πυρκαγιές. Η κατάσταση σώζεται μόνο από το φιλότιμο και την αυτοθυσία των απλών πυροσβεστών, μόνιμων και εποχικών. Κατά τ’ άλλα, οι αρμόδιες υπηρεσίες λειτουργούν όπως κάθε δημόσια υπηρεσία: ανοργανωσιά, αναξιοκρατία, διασπάθιση χρημάτων, στελέχωση με πελατιακά-κομματικά κριτήρια. Τα αίτια τραγωδιών όπως της πρόσφατης γίνονται εντελώς ξεκάθαρα, όταν στα παραπάνω προσθέσουμε την ασχετοσύνη των εκάστοτε πολιτικών προϊσταμένων των υπηρεσιών αυτών. Το περασμένο καλοκαίρι έτυχε να είναι ο γραφικός σαμουράι Πολύδωρας. Σαμουράι μόνο στα λόγια βέβαια, γιατί αν πίστευε στον κώδικα των σαμουράι, θα είχε κάνει χαρακίρι προ πολλού.

Σε επίπεδο νομικού πλαισίου, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, αφού αυτό είναι μόνο κατ’ όνομα προστατευτικό. Το ελληνικό σύνταγμα, στα άρθρα 24 και 117, θεωρητικά προστατεύει το φυσικό περιβάλλον, προβλέποντας μάλιστα υποχρεωτική αναδάσωση των καμένων εκτάσεων και απαλλοτρίωση δασικών εκτάσεων, μόνο για λόγους δημόσιας ωφέλειας και εφόσον η μορφή τους παραμένει δασική. Στην πράξη, τα τελευταία 30 χρόνια, οι κυβερνήσεις Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ συναγωνίζονται για το ποια θα θέσει σε ισχύ τον πιο δασοκτόνο νόμο. Η αρχή έγινε με τον καραμανλικό νόμο 998/1979 ο οποίος μεταξύ άλλων επέτρεπε τη μετατροπή δασών σε οικιστικές περιοχές αν το επέβαλαν οι ανάγκες του πολεοδομικού σχεδιασμού και κυρίως, εξαιρούσε από τη δασοπροστασία τους «δασωθέντες αγρούς». Έτσι, οποιοσδήποτε κατείχε μια δασική έκταση, μπορούσε με μια απλή υπεύθυνη δήλωση να υποστηρίξει ότι επρόκειτο για καλλιεργήσιμη έκταση, που απλά δασώθηκε. Φυσικά, αν είχε προηγηθεί πυρκαγιά, κανείς δεν μπορούσε να αποδείξει το αντίθετο των ισχυρισμών του. Το 1987, το ΠΑΣΟΚ με τον 1734/87, επέτρεψε τον αποχαρακτηρισμό δασών αν χαρακτηρίζονταν ως «βοσκότοποι». Για τις εκτάσεις αυτές, οι αναδασώσεις αναστέλλονταν ενώ επιτρέπονταν πολλές άλλες χρήσεις (γεωργικές, οικιστικές και άλλες). Το αποκορύφωμα έρχεται τον Δεκέμβρη του 2003, όταν επί Σημίτη, ψηφίζεται ο 3208/03, ο οποίος πέρα από τις άλλες ρυθμίσεις, τροποποιεί την ίδια την έννοια του δάσους. Πλέον για να χαρακτηριστεί μια έκταση ως δασική, πρέπει να καλύπτεται με δέντρα σε ποσοστό 25% (αντί του ισχύοντος ως τότε 15% και του 10% που ορίζει η Ε.Ε.). Η αλλαγή αυτή με απλά λόγια, οδηγεί στον αποχαρακτηρισμό του 1/3 των δασικών εκτάσεων της χώρας.

Τα παραδείγματα ανάλογων νομοθετικών ρυθμίσεων είναι πάρα πολλά και θα πλατιάζαμε αν αναφερόμασταν σε όλα. Άλλωστε, όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί εύκολα να τα βρει, δεν είναι απόρρητα μυστικά του κράτους. Το συμπέρασμα είναι ένα: οι κυβερνήσεις, θέλοντας να ικανοποιήσουν το μεγάλο κεφάλαιο και την ιδιοκτησιακή μανία των νεοελλήνων, που αποτελούν άλλωστε και την εκλογική τους πελατεία, ευνοούν τις καταπατήσεις και ενθαρρύνουν τους εμπρησμούς. Επικαλούμενες το δημόσιο συμφέρον και τις κοινωνικές - οικονομικές ανάγκες, προσπαθούν με νόμους, διατάγματα, εγκυκλίους, ακόμα και με συνταγματικές αναθεωρήσεις, να δώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα δάση για οικονομική αξιοποίηση. Ο νυν υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, εκτός του ότι χτίζει αυθαίρετα εξοχικά, αποπειράθηκε το 2006, με σχέδιο προεδρικού διατάγματος να αποδώσει σε ιδιοκτήτες γης και συνεταιρισμούς 30.000 στρέμματα στην Πάρνηθα και μόνο το συμβούλιο της επικρατείας τον σταμάτησε.

Το διάτρητο νομικό πλαίσιο και η έλλειψη δασικών χαρτών και δασικού κτηματολογίου, δημιουργούν δεκάδες παραθυράκια για αποχαρακτηρισμούς και εξαιρέσεις από αναδασώσεις. Το ελληνικό δαιμόνιο διαπρέπει ξανά. Άλλοι χαράσσουν οικοδομικά τετράγωνα και ασφαλτοστρώνουν δρόμους με το πρόσχημα ότι ανοίγουν αντιπυρικές ζώνες, άλλοι βαφτίζουν τα αυθαίρετά τους «καντίνες» και άλλοι θεοσεβούμενοι, τα δηλώνουν ως εκκλησίες.

Ευρωπαϊκά κονδύλια για δασικά θέματα είτε δεν απορροφούνται (όπως με το Γ’ ΚΠΣ) είτε δαπανούνται για άλλους σκοπούς. Πρόσφατα μάλιστα, το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ζήτησε από την Ελλάδα την επιστροφή κονδυλίων που δε χρησιμοποιήθηκαν για προγράμματα αναδάσωσης.

Σχετικά με τις αναδασώσεις, είναι γνωστό ότι κάθε χρονιά αναδασώνεται στην καλύτερη περίπτωση το 10% των καμένων. Δύο ενδεικτικά παραδείγματα από στοιχεία της αρμόδιας διεύθυνσης του υπουργείου αγροτικής ανάπτυξης: την περίοδο 2000-01, ίσως τη χειρότερη πριν το 2007, κάηκαν πάνω από 1.500.000 στρέμματα και αναδασώθηκαν μόλις 33.000, ενώ κατά τη σαφώς καλύτερη διετία 2004-05, κάηκαν 185.000 στρέμματα και αναδασώθηκαν 24.000. Ειδικά για την Αττική, σύμφωνα με μελέτη του ΙΣΤΑΜΕ τη δεκαετία 1991-2000, κάηκαν 103 τετραγωνικά χιλιόμετρα (4% της συνολικής επιφάνειας του νομού) και αναδασώθηκαν 20. Υπήρξε δηλαδή απώλεια 80 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Γίνεται προφανές ότι το κράτος κάθε άλλο παρά προστατεύει τα δάση. Αντίθετα, προτιμά να αγοράζει F-16 αντί πυροσβεστικών αεροπλάνων. Δείχνει όλη του την πυγμή με το να συλλαμβάνει και να ξυλοκοπεί διαδηλωτές που διαμαρτύρονται για την επέκταση του καζίνο της Πάρνηθας. Παίζει πολιτικά παιχνίδια με τον πόνο και την απελπισία των πυρόπληκτων.

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, όταν λέμε κράτος στα δασικά ζητήματα εννοούμε τις Περιφέρειες, οι διευθύνσεις δασών των οποίων, έχουν μεταξύ άλλων γενική αποφασιστική αρμοδιότητα για τη λήψη μέτρων πυροπροστασίας, για τις χρήσεις γης και τους αποχαρακτηρισμούς, καθώς και για το σχεδιασμό των αναδασώσεων. Εποπτεύουν και συντονίζουν τις υπηρεσίες των νομαρχιών και των δασαρχείων και υπεράνω τους βρίσκονται μόνο οι αρμόδιοι υπουργοί. Με απλά λόγια, το συγκεκριμένο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού είναι αυτό που διεκπεραιώνει τις δασικές υποθέσεις για λογαριασμό των συμφερόντων.

Ειδικά η Περιφέρεια Αττικής, της οποίας προΐσταται ο Χαράλαμπος Μανιάτης, άνθρωπος του κύκλου της Ντόρας Μπακογιάννη, ευθύνεται για δεκάδες αποχαρακτηρισμούς και εξαιρέσεις από αναδασώσεις στην περιοχή της Αττικής. Ενδεικτικά θα αναφερθούμε σε δύο περιπτώσεις.

Το Σεπτέμβριο του 2005, δύο μόλις μήνες μετά τη μεγάλη πυρκαγιά της Ραφήνας, η Περιφέρεια με αποφάσεις της εξαιρεί από την αναδάσωση 10.185 στρέμματα καμένης έκτασης, επικαλούμενη διάφορους αόριστους λόγους, όπως παραδείγματος χάρη ότι εξαιρούνται οι εκτάσεις που κατά τη μέρα της πυρκαγιάς δεν έφεραν βλάστηση. Με το σκεπτικό αυτό, αν μια έκταση έχει ήδη καεί στο παρελθόν, ή έχει αποψιλωθεί από καταπατητές, δεν αναδασώνεται με μόνο κριτήριο το ότι δεν είχε βλάστηση τη μέρα της πυρκαγιάς. Το καλοκαίρι του 2006, αποκαλύπτεται από τον τύπο ότι έχουν εξαιρεθεί άλλα 2.297 στρέμματα στους ανατολικούς πρόποδες της Πεντέλης. Για τις συγκεκριμένες εκτάσεις, ο περιφερειάρχης επέριψε την ευθύνη για τον αποχαρακτηρισμό στο δασάρχη. Γελοία δικαιολογία αν αναλογιστούμε πόσο ψηλότερα ιεραρχικά βρίσκεται ο περιφερειάρχης σε σχέση με το δασάρχη.

Η επόμενη περίπτωση έχει να κάνει με την αναδάσωση του δρυμού της Πάρνηθας. Με τη σχετική απόφαση που δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο του 2007, η Περιφέρεια όχι μόνο εξαίρεσε από την αναδάσωση 130 στρέμματα που ανήκουν σε ιδιώτες, όχι μόνο δεν απαλλοτρίωσε 2.800 στρέμματα που ανήκουν στα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα, ενώ είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει, αλλά έσπευσε να χαρίσει σκανδαλωδώς 62,5 στρέμματα στο καζίνο, το οποίο στα μάτια όλης της κοινωνίας ήταν συνυπεύθυνο για την καταστροφή. Όλοι θυμούνται την εικόνα των πυροσβεστικών οχημάτων να ζώνουν το καζίνο για να το προστατεύσουν, ενώ γύρω ο δρυμός καιγόταν. Η ιστορία ήταν τόσο χοντροκομμένη που μέχρι και το καζίνο αναγκάστηκε να δηλώσει ότι δεν επιθυμεί την εξαίρεση. Το μέλλον θα δείξει αν το εννοούσε πραγματικά, ή αν απλά ελίχθηκε για να διεκδικήσει την έκταση αργότερα, όταν το θέμα θα έχει ξεχαστεί. Σε κάθε περίπτωση, οι προθέσεις της Περιφέρειας αποκαλύφθηκαν.

Φυσικά, λόγω θέσης, η Περιφέρεια πρέπει να τηρεί και τα προσχήματα, όπως τον περασμένο Νοέμβρη, όταν με παρέμβαση του περιφερειάρχη γλίτωσαν από την εξαίρεση 200 στρέμματα στην περιοχή της Πεντέλης. Σε αυτά τα ζητήματα όμως, δε χωράνε συμψηφισμοί, ούτε λογικές του τύπου «αναδασώνω αυτό το κομμάτι, χαρίζω στους καταπατητές το άλλο».

Θεωρώντας υπεύθυνη τη συγκεκριμένη υπηρεσία, για την υποβάθμιση του δασικού περιβάλλοντος της Αττικής και θέλοντας να στείλουμε στους προϊστάμενούς της, αλλά και στους αρμόδιους υπουργούς, το μήνυμα ότι για κάθε σπιθαμή δάσους που χτίζεται, θα έχουν και το ανάλογο κόστος, αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε αυτή την επίθεση. Τονίζουμε πως το χτύπημα δεν αφορά τους περιβαλλοντολόγους και δασολόγους της Περιφέρειας, που κάνουν ευσυνείδητα τη δουλειά τους.

Σχετικά με τις επιπτώσεις του καπιταλισμού στο φυσικό περιβάλλον

Αναλύοντας παραπάνω την ελληνική πραγματικότητα, τη σχετική με την καταστροφή των δασών, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η ευθύνη επιμερίζεται ανάμεσα στο αδηφάγο κεφάλαιο και την πολιτική εξουσία. Αυτό βέβαια δεν αθωώνει την αλλοτριωμένη ελληνική κοινωνία. Η καταστροφή των δασών στην Ελλάδα είναι μια μικρή ψηφίδα στο ψηφιδωτό της παγκόσμιας περιβαλλοντικής καταστροφής, για την οποία αποκλειστικός υπεύθυνος είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός, ως οικονομικό-πολιτικό σύστημα, αλλά και ως κυρίαρχη ιδεολογία.

Κεντρικές ιδέες του καπιταλισμού είναι η απεριόριστη και με κάθε μέσο ανάπτυξη των οικονομικών μέσων και η ολοκληρωτική κυριαρχία επί της φύσης. Τα πάντα αποτιμώνται ως οικονομικά μεγέθη, δυνάμενα να αποφέρουν κέρδος. Το φυσικό περιβάλλον δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι μια οικονομική παράμετρος που πρέπει να διαχειριστεί με τον πιο επικερδή τρόπο. Παράλληλα ο καπιταλισμός, προκειμένου να επιβιώσει και να αναπαραχθεί, διαχέει τις αξίες και τα ήθη του σε όλη την κοινωνία, δημιουργώντας έτσι και τον ανάλογο τύπο ανθρώπου. Ένας άνθρωπος εξατομικευμένος, άπληστος καταναλωτής, ανεύθυνος και κοντόφθαλμος που αντιμετωπίζει τη φύση σαν κάτι παντελώς ξένο προς αυτόν. Είναι ο κυρίαρχος τύπος ανθρώπου στις καπιταλιστικές κοινωνίες, φυσικά και στην ελληνική. Στην καλύτερη περίπτωση, βλέπει τη φύση ως ένα ντεκόρ στις διασκεδάσεις του και στη χειρότερη, δε θα διστάσει να την καταστρέψει και να τη μολύνει, για να ικανοποιήσει τα μικροσυμφέροντά του.

Τα αποτελέσματα του καπιταλισμού στον τομέα του περιβάλλοντος γίνονται πλέον ορατά με οδυνηρό τρόπο. Στο όνομα της οικονομικής ανάπτυξης και της ικανοποίησης ψεύτικων αναγκών, η φύση λεηλατείται με ρυθμούς πρωτοφανείς. Η ατμόσφαιρα, το υπέδαφος, τα δάση, οι θάλασσες μολύνονται από τα κάθε είδους απόβλητα του καπιταλιστικού μοντέλου προόδου και ζωής, ενώ οι φυσικοί πόροι σπαταλούνται, σα να είναι ανεξάντλητοι. Τίποτα δεν μπορεί πια να κρύψει ότι πρόκειται για ένα σύστημα απάνθρωπο, καταστροφικό για τη φύση και εν τέλει πλήρως ανορθολογικό.

Γίνεται φανερό ότι ο καπιταλισμός στο σημείο που έχει φτάσει δεν πλήττει απλώς τα δικαιώματα και την ελευθερία των ανθρώπων, αλλά θίγει την ίδια την ανθρώπινη επιβίωση στην πιο στοιχειώδη μορφή της. Την απάντηση σε αυτό σίγουρα δεν τη δίνει η ακίνδυνη θεσμοθετημένη οικολογία που παλεύει μόνο για την προστασία του περιβάλλοντος, χωρίς να φτάνει στην ουσία του ζητήματος. Η ουσία είναι ότι η καταστροφή του περιβάλλοντος δεν είναι μια δευτερεύουσα δυσλειτουργία επιδεκτική διόρθωσης, είναι αναγκαία προϋπόθεση και αναπόφευκτη συνέπεια της ύπαρξης του καπιταλισμού. Η πάλη για τη διάσωση του περιβάλλοντος δεν μπορεί παρά να είναι κομμάτι του συνολικότερου αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό, τις πολιτικές δομές αλλά και τις κοινωνικές σχέσεις που τον στηρίζουν. Η συνειδητοποίηση αυτή που αναγκαία θα συνδέεται με μια ευρύτερη αλλαγή του τρόπου ζωής και σκέψης των ανθρώπων, είναι η μόνη ελπίδα για τον πλανήτη και τις ανθρώπινες κοινωνίες που τον κατοικούν.

Λίγα λόγια σχετικά με τον ένοπλο αγώνα

Η καπιταλιστική βαρβαρότητα, προκειμένου να διαιωνιστεί, θωρακίζεται σε όλα τα επίπεδα. Δημιουργεί τερατώδη αστυνομικά κρατικά μορφώματα, εξοπλίζει τους στρατούς της, επιβάλλει τις ιδεολογίες της σύγχυσης, της απάθειας και της ήττας. Όλα αυτά γιατί ξέρει ότι έχει αντιπάλους. Γνωρίζει πως μέσα στις κοινωνίες εξακολουθεί να υπάρχει μια δύναμη αντίρροπή της, που αντιστέκεται στους σχεδιασμούς της και επιδιώκει την ανατροπή της. Υπάρχει δηλαδή ένας πόλεμος ανάμεσα στους οικονομικά-πολιτικά κυριάρχους και στα τμήματα της κοινωνίας που θέλουν την επαναστατική αλλαγή της κοινωνικής οργάνωσης. Αυτός ο πόλεμος άλλοτε είναι φανερός και άλλοτε υπόγειος, άλλοτε επιθετικός και άλλοτε αμυντικός, περνά φάσεις έξαρσης και ύφεσης, αλλά πάντα διεξάγεται.

Μια απλή συνιστώσα αυτής της αντίρροπης δύναμης είναι και ο ένοπλος αγώνας. Μια μορφή πάλης ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα όπως όλες οι άλλες. Ζήτημα ιεράρχησής τους δεν τίθεται. Δεν διατεινόμαστε ότι είναι η μόνη αποτελεσματική, ούτε όμως δεχόμαστε ότι είναι επιζήμια. Ο ένοπλος αγώνας σε καμία περίπτωση δεν υποκαθιστά το όποιο μαζικό κίνημα, δεν παύει όμως να είναι αναγκαίος.

Όταν ο εχθρός θέτει απέναντί μας πανίσχυρα αστυνομικά - στρατιωτικά συμπλέγματα και πανοπτικά συστήματα, όταν κάθε μη ενσωματώσιμη αντίσταση αντιμετωπίζεται με ωμή κρατική βία, όταν οι καπιταλιστές, ελλείψει ταξικών αγώνων, επινοούν διαρκώς νέους τρόπους αφαίμαξης των εργαζομένων, όταν ολόκληροι λαοί αφανίζονται γιατί εμποδίζουν τα γεωπολιτικά παιχνίδια των κυριάρχων, όταν το περιβάλλον καταστρέφεται, οι ειρηνικές - νόμιμες διαμαρτυρίες δεν αρκούν. Απέναντι σε αυτόν τον ολοκληρωτικό πόλεμο, η αντίσταση πρέπει να είναι και βίαιη.

Μόνο έτσι περνάει το μήνυμα στα ευαίσθητα κοινωνικά κομμάτια ότι το καθεστώς δεν είναι άτρωτο, όπως φαντάζει, ότι μπορεί με απλά μέσα να χτυπηθεί σε όλα τα επίπεδα, ότι μπορούμε έστω και συμβολικά να ανταποδώσουμε τα χτυπήματα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το αναγκάζουμε επιπλέον να δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο, χωρίς τα φιλελεύθερα φτιασίδια του. Το μήνυμα όμως αυτών των ενεργειών έχει και άλλους αποδέκτες. Μιλάμε φυσικά για τους ίδιους τους κρατούντες, οι οποίοι πρέπει να αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι απρόσβλητοι και ότι η ασυδοσία τους θα έχει και συνέπειες. Είναι βέβαια τέτοια η χοντροπετσιά που προκαλεί η εξουσία, που και εμείς αμφιβάλλουμε για το παραπάνω. Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς που οι κοινωνίες δέχονται άγρια εκμεταλλευτική και ιδεολογική επίθεση και η εξουσία βαφτίζει «τρομοκράτες» όσους αντιστέκονται, αποκρύπτοντας ότι η κυριαρχία διά του τρόμου είναι δικό της μονοπώλιο, η συνέχιση του ένοπλου αγώνα είναι μια αναγκαιότητα, καθώς έτσι, με υπολογισμένα και ξεκάθαρα χτυπήματα, δηλώνεται εμφατικά ότι η αντίσταση με όλα τα μέσα είναι δυνατή.

Είναι λάθος για μια ένοπλη επαναστατική ομάδα να θεωρεί τον εαυτό της αυτόκλητο τιμωρό και προστάτη των λαϊκών συμφερόντων, ειδικά σε κοινωνίες τόσο αντιφατικές όσο οι σημερινές. Ούτε εμείς θεωρούμε ότι ενεργούμε στο όνομα της λαϊκής τάξης ή σε αυτό του μαζικού κινήματος. Είμαστε απλώς μέλη αυτής της κοινωνίας που η συνείδησή μας δε μας επιτρέπει να ανεχόμαστε την υπάρχουσα βαρβαρότητα. Για μας, δεν υπάρχει άλλος αξιοπρεπής τρόπος να ζεις, παρά να μάχεσαι εναντίον της.

Πιστεύουμε σε μια κοινωνία που θα αυτοδιευθύνει δημοκρατικά τις υποθέσεις της, θα κατανέμει δίκαια τον πλούτο της σε όλους, θα βρίσκεται σε αρμονία με τη φύση και στην οποία κεντρική σημασία θα έχουν η ελευθερία, η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά. Τέλος, θέλουμε να βρισκόμαστε στο πλευρό αυτών που μοιράζονται τα ίδια συλλογικά οράματα με εμάς.

Ένοπλη Επαναστατική Δράση

Αναλαμβάνουμε επίσης την ευθύνη για την επίθεση στη ΔΟΥ Αργυρούπολης στις 22.1.07.

Πηγή: Ποντίκι, 6.3.2008: http://www.topontiki.gr/