Ξήλωμα φυλακίων και μπαρών ελέγχου στο ΑΠΘ (Θεσσαλονίκη, 12/6/2008)

Το πρώτο κείμενο είναι μια αναφορά για τη δράση. Πηγή: "Αυτόπτης Μάρτυς" στο http://athens.indymedia.org όπου βρίσκονται και αρκετές σχετικές φωτογραφίες. Στη διάρκεια της δράσης επίσης σπάστηκε ένα ΑΤΜ τράπεζας μέσα στα πανεπιστήμια και κυνηγήθηκαν ασφαλίτες που προσέγγισαν το χώρο.

"40 περίπου άτομα χωρίς κουκούλες πήγαν στα φυλάκια, είπαν στους φύλακες να φύγουν και άρχισαν να αποσυνθέτουν τα φυλάκια, με πρώτο αυτό το αλεξίσφαιρο. Πράγματι αποδείχτηκε αρκετά ανθεκτικό (αναρωτιέμαι πόσα λεφτά δώθηκαν από τον πρύτανη για αυτό) αλλά με τη βοήθεια τροχών (που έπερναν ρεύμα από γεννήτρια), βαριοπούλων και άλλων εργαλείων, καταστράφηκε και αυτό σχεδόν τελείως. Στη συνέχεια, επεκτάθηκαν σε όλες τις εισόδους/εξόδους του ΑΠΘ οι "απελευθερώσεις" των περασμάτων που κρατούνται εδώ και ένα χρόνο κλειστά από ασφαλίτες και φύλακες και για περάσεις χρειάζεται να κάνεις ειδική αίτηση και να πάρεις ειδικό αυτοκολλητάκι.

Τα τρικάκια που πετάχτηκαν έγραφαν 'ελευθερη προσβαση για ολους' και 'το πανεπιστιμιο δεν ειναι τσιφλικι του πρυτανη' και υπέγραφαν "Πρωτοβουλία φοιτητών και μη για την επέκταση των δημοσίων χώρων".

Κουκούλες φορούσαν 3-4 άτομα από όλο το πλήθος και το έκαναν διότι εκείνη τη στιγμή χρησιμοποιούσαν κάποια εργαλεία για να καταστρέψουν τα φυλάκια και τις μπάρες. Για να φανεί το κλίμα την ώρα της ενέργειας , να σημειωθεί ότι οι νεαροί δεν βιάζονταν στις κινήσεις τους, μιλούσαν με το γύρω κόσμο που μαζεύτηκε να δει τι συμβαίνει και ούτε φυσικά μπάτσοι πλησίασαν το χώρο του ΑΠΘ, ούτε επεισόδια έγιναν, ούτε κουκουλοφόροι έκαναν την ενέργεια, όπως μετέδωσαν, ελεγχόμενα από την αστυνομία, μέσα ενημέρωσης."



Το κείμενο παρακάτω μοιράστηκε στη διάρκεια της δράσης, και παρατίθεται επίσης στο http://athens.indymedia.org

Από αυτα που κοβουν και ραβουν στα μετρα τους…

Καθημερινά, σε όλο και περισσότερα πεδία, η κυριαρχία επιτίθεται πατώντας πάνω στην εξατομίκευση και τη γενικευμένη απάθεια και κερδίζει έδαφος επιβάλλοντας τους δικούς της όρους και τις δικές της ιδεολογίες. Από αυτό το πλαίσιο δεν θα μπορούσε να ξεφύγει το πανεπιστήμιο, ως ένας σημαντικός μηχανισμός εδραίωσης και αναπαραγωγής της αλλά και, καλώς ή κακώς, ως ένας από τους τελευταίους χώρους πολιτικοποίησης.

Παράλληλα με και αδιαχώριστα από τις επιχειρούμενες ‘μεταρρυθμίσεις’ (επί το ιδιωτικότερο και πιο εντατικοποιημένο) που προωθούνται και στην παιδεία, λοιπόν, συντελούνται εδώ και καιρό στο χώρο του πανεπιστημίου (εν προκειμένω) κι άλλες, μικρότερες, αλλαγές, ίσως λιγότερο προφανείς και διαφημισμένες, που αναμφίβολα όμως στενεύουν κι άλλο τον κλοιό. Και ολοκληρώνουν ακόμη περισσότερο τη μορφή και τη λειτουργία του ως αυτό που είναι: ένας θεσμός ιδρυματοποίησης της γνωσιολογίας, έκφρασης της παραγωγικής (και όχι μόνο κατασταλτικής) πειθαρχικής εξουσίας, παραγωγής διαχωρισμών και εν τέλει εξαγωγής εξειδικευμένων υπάκουων υπηκόων, ικανών να ανταποκρίνονται στους βιορυθμούς της παραγωγικής διαδικασίας των αφεντικών.

Η αυθαίρετη και χωροθέτηση των εργοταξίων του μετρό με τα κρυφά οικονομικά συμφέροντα και τις εμφανείς επιπτώσεις στην πόλη και το πανεπιστήμιο, το κλίμα τρομοκρατίας με την πρωτοφανή και προκλητική περικύκλωση (και) του πανεπιστημίου από αμέτρητες δυνάμεις του στρατού κατοχής της δημοκρατίας και την κατάληψη του εσωτερικού του από κάθε είδους μπάτσους και ρουφιάνους κατά τα εγκαίνια της φετινής δ.ε.θ., το διαρκές κλειδαμπάρωμα κεντρικών εξωτερικών και όχι μόνο εισόδων, η τοποθέτηση μπαρών και φυλάκων (για το ρόλο των οποίων είμαστε πολύ καχύποπτοι-ες) σε άλλες, η προσπάθεια ανάπλασης του τριγώνου στο πολυτεχνείο, η πολιτική της καθαρ(ι)ότητας και των γκρίζων τοίχων που εφαρμόζεται στους διαδρόμους και πολλές ακόμη επιθετικές κινήσεις που καθημερινά όλες και όλοι μας βιώνουμε και δεχόμαστε, συνθέτουν καταστάσεις ή μάλλον μια κατάσταση εξαίρεσης που έχει πάρει τη μορφή κανόνα. Ενός κανονιστικού πλαισίου συμπεριφοράς και δράσης ή μη, ετοιμοπαράδοτου προς εσωτερίκευση. Ενός κανονιστικού πλαισίου που φροντίζει να μας υπενθυμίζει το ρόλο του πανεπιστημίου και αντανακλά τις κυρίαρχες σχέσεις της υπόλοιπης κοινωνίας, αναπαράγοντας τα ιδεολογήματα της αν-ασφάλειας και της ανάπτυξης.

Η κατάσταση αυτή έχει γίνει σαφές ότι ήρθε για να μείνει (άλλωστε η πρόσφατη τοποθέτηση του νέου σούπερ-ντούπερ αλεξίσφαιρου φυλακίου και των εξωτερικών καγκελόπορτων δε αφήνει καμιά αμφιβολία). Αλλά ούτε κι εμείς σκοπεύουμε να μείνουμε άπραγοι. Επιλέγουμε, λοιπόν, να αμφισβητήσουμε τα σχέδιά τους στην πράξη. Ανοιχτά και δημόσια, μέσα από συλλογικές, αντιιεραρχικές διαδικασίες. Χωρίς να επιζητούμε οποιαδήποτε θεσμική και γραφειοκρατική νομιμοποίηση, χωρίς να περιμένουμε κανένα μεταφυσικό ‘φοιτητικό κίνημα’ και τους αυτόκλητους ηγέτες του για να πράξουμε. Επειδή έχουμε σιχαθεί η ζωή μας να υποβιβάζεται σε ένα οριοθετημένο και επιτηρούμενο εργοτάξιο, επειδή θέλουμε οι χώροι που μας ανήκουν, εφ’ όσον τους διαχειριζόμαστε, να είναι χώροι επαφής και όχι διάδρομοι μεταφοράς ανθρώπων και εμπορευμάτων, επειδή προτιμούμε η γνώση να παράγεται και να μεταδίδεται ελεύθερα και ενοποιημένη με τη ζωή και όχι να καταναλώνεται ακρωτηριασμένη σε ξένες αίθουσες, για όλους τους λόγους του κόσμου.

Και όχι, δεν μας αρέσει το πανεπιστήμιο όπως είναι και σίγουρα δεν θέλουμε να μείνει ίδιο. Κι εμείς υπέρ της αλλαγής και της ανάπλασής του είμαστε. Ως τέτοια όμως αναγνωρίζουμε την ανατροπή και επαναστατική εκτροπή του στα πλαίσια της συνολικότερης ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης. Σαν μια μικρή στιγμή αυτού του αγώνα αντιλαμβανόμαστε κι αυτό.

…θα τους τα ξηλωνουμε

εξωπανεπιστημιακοι φοιτητες/τριες, περιθωριακα ατομα που λυμαινονται τους χωρους